W wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 kwietnia 2010 roku, sygn. akt I ACa 178/10, - opublikowanym na stronie Rzecznika Ubezpieczonych podzielono nasz pogląd w sprawie zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej "- Wracając do art. 446 § 4 k.c. należy wskazać, że zdaniem P.Hyrlika (vide: „Za­dośćuczynienie...") kodeks zawęża grupę osób, które mogą otrzymać zadośćuczynienie za śmierć. Do świadczenia takiego mają prawo wyłącznie członkowie najbliższej rodziny. Tym samym zadośćuczynienie ma kompensować nie tyle doznany ból spowodowany śmiercią osoby bliskiej, lecz przedwczesną utratę członka rodziny. Dobrem osobistym, którego naruszenie wymaga rekompensaty, jest zatem prawo do życia w rodzinie.

Ministerstwo transportu zamierza wydać zakaz wprowadzania do obrotu części zamiennych samochodów, które nie zostały sprawdzone pod kątem bezpieczeństwa. Zmiana zapewne nie będzie obojętna dla ubezpieczycieli. Pierwsze wiąże się z tym pytanie, czy ubezpieczyciel powinien zapłacić za części bez homologacji użyte do naprawy.

Nowelizacja zakłada wprowadzenie zakazu stosowania w Polsce części bez homologacji. Obecnie przepisy zabraniają montowania ich w samochodach, ale nie ma zakazu handlowania nimi. Kontrolę nad tym ma sprawować inspekcja handlowa, która za nieprzestrzeganie prawa będzie nakładała kary.
 

Uchwała SN z dnia 13 marca 2012 r. dot. kosztu porady jako elementu szkody komunikacyjnej jest bezpodstawnie traktowana jako szansa dla prawników bez uprawnień do stworzenia nowego segmentu rynku usług prawnych, którym płatnikiem będą nie ich klienci lecz zakłady ubezpieczeń. Po zapoznaniu się z tezą uchwały, wydaje się że szanse na to nie są wielkie. Należy jednak poczekać na pisemne motywy rozstrzygnięcia , czyli jeszcze przez kilka tygodni. Z tezy uchwały wynika, że w stosunkowo trudnych do udowodnienia sytuacjach za opinię prawną radcy prawnego przygotowaną poszkodowanemu zapłaci zakład ubezpieczeń.

Samochód zastępczy - Uchwałę SN z 2011-11-17, III CZP 5/11 trzeba czytać do końca i ze zrozumieniem.

Interpretacji podlegają przepisy prawa a nie uchwały SN, które jedynie wyjaśniają jak należy stosować i rozumieć przepisy prawa. Dlatego też osoby, którym w rzeczywistości zależy na ochronie interesów ubezpieczonych nie powinny wywoływać nieprawdziwego przekonania wśród laików, że Sąd Najwyższy, przesądził, że każdy kto wynajmie samochód zastępczy może liczyć na zwrot poniesionych kosztów, ponieważ teza taka pozostaje w sprzeczności z treścią uchwały. Wymaga to jednak przeczytania całej uchwały wraz z jej uzasadnieniem do końca, a nie jedynie wyłuszczonej na początku  tezy. Ciekawe, jak osoby te zachowają się w sytuacji, gdy poszkodowani po tym jak  przegrają   procesy w oparciu o interpretację dokonaną w sposób zgodny z uchwałą SN  zwrócą się z roszczeniem odszkodowawczym obejmującym koszty procesu do osób, które rozpowszechniały informacje wprowadzające w błąd ?

Parlament Europejski przełożył głosowanie nad Dyrektywą Omnibus II do 2 czerwca br. Nie jest oczywiste, że do tego okresu trzy najsilniejsze gospodarki europejskie dojdą do porozumienia, jak faktycznnie ma działać system Solvency II. Na kształt nowych zasad wypalcalności w głośnej Dyrektywie Solvency II w praktyce bardzo duży wpływ będą miały nadzory ubezpieczeniowe,  do których działalności odnosi się Dyrektywa Omnibus II. 

Naszym zdaniem czeka nas wzmorzony okres fuzji wśród największych europejskich ubezpieczycieli.

Inicjatywa Rzecznika Ubezpieczonych polegająca na publikacji uzasadnień wyroków SOKiK pomóc może również niektórym pełnomocnikom zakładów ubezpieczeń – jak wynika z analizy niektórych wyroków zasądzających karę za stosowanie postanowień wpisanych do rejestru zarzuty podniesione w sprawach przed SOKiK czasami nie uwzględnią istotnych kwestii wynikających z uzasadnień do wyroków na podstawie których pierwsze  postanowienie zostało wpisane do rejestru. Wywołany natomiast w artykule raport RzU - wątpliwości co do rejestru klauzul abuzywnych cd. zamieszczonym w Dzienniku Ubezpieczeniowym z dnia 2 marca br.  problem  związany z powołaną uchwałą SN jest więc znacznie głębszy niż się na pozór wydaje. Wpisywanie postanowień nieważnych do rejestru klauzul niedozwolonych mija się z celem utworzenia tego rejestru -  jak słusznie zauważono w uchwale z dnia 13 stycznia 2011 roku (sygn. akt III CZP 119/10). Rodzi jednak daleko idące ryzyka prawne. Nie zawsze jednak wiążą się one ze sposobem interpretacji art. 61 K.c. o i postanowieniem o doręczeniach. Tytułem ciekawostki, sądy mogą nakazać wyrzucenie na bruk lokatora, w wyniku zastosowania art. 6g ustawy o ochronie lokatorów, są natomiast zobowiązane odmówić skuteczności postanowienia owu o doręczeniach, w sytuacji gdy sprawa dotyczy ubezpieczenia  jednego z wyrzucanych przedmiotów z opróżnianego lokalu. Zgodnie bowiem z art. 6 g. ustawy o ochronie lokatorów w  okresie trwania najmu strony umowy są obowiązane informować się nawzajem na piśmie o każdej zmianie adresu swojego zamieszkania lub siedziby. W razie zaniedbania tego obowiązku korespondencję wysłaną na ostatni adres listem poleconym, za potwierdzeniem odbioru i nieodebraną, uważa się za doręczoną.